علیشیری: مدیریت پیکنیکی دولت علت عدم جذب سرمایهگذاری خارجی/ بازی بیبرنامهی اقتصاد ادامه دارد!
رئیس اسبق سازمان سرمایهگذاری خارجی گفت: سرمایهگذاری خارجی هیچگونه فشار مالی روی سبد بدهی دولت ایجاد نمیکند و همهی ریسکهای تجاری سرمایه گذاری بر عهده سرمایه گذار خارجی است، بنابراین بهترین شیوه محسوب میشود. دولت تدبیر و امید از همان ابتدای روی کار آمدن ادعا داشت توجه ویژهای به جذب سرمایه گذاری خارجی با توجه […]
رئیس اسبق سازمان سرمایهگذاری خارجی گفت: سرمایهگذاری خارجی هیچگونه فشار مالی روی سبد بدهی دولت ایجاد نمیکند و همهی ریسکهای تجاری سرمایه گذاری بر عهده سرمایه گذار خارجی است، بنابراین بهترین شیوه محسوب میشود.
دولت تدبیر و امید از همان ابتدای روی کار آمدن ادعا داشت توجه ویژهای به جذب سرمایه گذاری خارجی با توجه به نقش آن در سرعت بخشی به روند توسعه و رشد اقتصادی دارد. قرار بود سرمایه گذاری مستقیم خارجی چونان مرهمی بر زخمهای اقتصاد کشور بنشیند و کمی تا قسمتی حال اقتصاد را خوب کند، با اینکه ۶۵ میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی در کشور هدف گذاری شده بود و جذب سرمایه گذاری خارجی یکی از بندهای مهم سیاست اقتصاد مقاومتی به شمار میرود، اما دولت در اجرای این بند و جذب هر چه بیشتر سرمایه گذاری خارجی موفق نبود. اما چرا دولت علی رغم ادعای جهانگیر بودن خود (ارتباط با دنیا) نتوانست درحد جذب سرمایه گذاری خارجی موفق باشد،با بهروز علیشیری؛ رئیس اسبق سازمان سرمایه گذاری خارجی در میان گذاشته شد .
پس از گزارش انکتاد و اعلام کاهش سرمایهگذاری خارجی در ایران رسانهها و کارشناسان به انحاء مختلف تبعات کاهش سرمایه گذاری خارجی در ایران را مورد بررسی قرار دادند. ایا این کاهش یک شکست سیاستی بوده است و یا ضعف در برنامه ریزی و اجرا موجب ان شده است؟
روند رشد جذب سرمایه گذاری خارجی ایران بر پایه این امار کاهشی بوده است. اما این کاهش حاوی هیچ پیامی نمیتواند باشد. نه این کاهش شکست است و نه آمارهای قبلی پیشرفت. مگر برای سرمایهگذاری خارجی سقف مشخصی تعیین شده است؟ در حوزه صنعت چه برنامهای داریم؟ متاسفانه در حوزه تجارت خارجی هیچ بخشی دارای برنامه راهبردی و کمی کوتاه مدت و میان مدت نیست و نمیدانند براساس کدام برنامه توسعهای باید حرکت کنند، وزرا هدف تعیین شده برای انجام فعالیتهای لازم حوزه کاری خود را ندارند لذا در حوزه مسکن، صنعت، سرمایهگذاری داخلی، سرمایه گذاری خارجی، آب، برق، راه، حمل و نقل عمومی و تجارت خارجی همه در حال تلاش هستند، ولی مسیر و اهداف انها تعریف نشده است. در این صورت شما نه برنده دارید و نه بازنده. این یک مدیریت پیک نیکی است. در این شرایط مقصد مهم نیست شما باید لذت ببرید و وقت بگذرانید. تلاش کنید تا خاطره خوشی داشته باشید. در این مدیریت دستاورد مهم نیست بلکه نوع دورهمی مهم است. این رفتار شبیه این ضرب المثل توسعه ایی است که میگوید «اگر نمیدانید مقصدتان کجاست و کجا میخواهید بروید مهم نیست که چطور میخواهید بروید!» حالا باید به این پرسش پاسخ دهیم که مگر در بقیه عرصههای اقتصادی قوی بوده ایم که کاهش سرمایهگذاری خارجی و ضعف این بخش ما را نگران کرده است؟ بعد از گذشت نزدیک به ۱۰ سال از ابلاغ سیاستهای اقتصاد مقاومتی چه فعالیتهایی براساس این سند راهبردی اقتصادی صورت گرفته است؟ بنابراین مادامی که بسیاری از بخشهای اصلی اقتصاد ایران تعیین تکلیف نشده چطور میتوانیم نقش سرمایه گذاری خارجی به عنوان یک نقش تکمیل کننده برای سایر صنایع باشیم؟ در حالی که هنوز هیچ نقش و طرح و برنامهای برای اقتصاد نداریم یا دنبال نکرده ایم.
منبع:خبرگزاری دانشجو